prawdziwe ja…

Mam nieodparte wrażenie, że kryzys w Ukrainie obnażył prawdziwe ja Polaków. Zdecydowana większość z nas ruszyła na pomoc uchodźcom. Zorganizowaliśmy punkty zbiórki potrzebnych rzeczy, wspieramy finansowo naszych sąsiadów, ale…to tylko jedna twarz naszego społeczeństwa, z której ja osobiście jestem ogromnie dumna.

Jednak jako naród mamy drugą twarz, tę czarną. Zadufani w sobie, egocentryczni hipokryci. W dodatku żyjemy przeszłością zamiast patrzeć w przyszłość. zastanawiam się cóż takiego uczynili Ci ludzie, że należy im zazdrościć. Czy mamy im zazdrościć straty dorobku całego życia? A może tego, że kogoś ojciec, brat, syn stracił życie przez wojnę, której mogło nie być? Czym są winne dzieci, ze musiały uciekać z kraju przed bombami, które spadały na ich szkoły? Darmowe przejazdy, mieszkania? Tak naprawdę one są tylko na chwilę. Póżniej Ci ludzie będą musieli jak każdy inny podjąć zatrudnienie. Nie jest ich winą, że w przeszłości, której część z tych ludzi nie pamięta, ludność ukraińska brała udział w rzezi Wołynia. Pamiętajmy, że my też nie jesteśmy nieskazitelni. Chciałabym widzieć tych, którzy tak są zbulwersowani przyjęciem przez Polskę uchodźców kiedy wojna dotarła by do naszego kraju. Czy wówczas te same osoby nie szukały by pomocy, ratunku dla swoich najbliższych w innym kraju jeśli tam mieliby być bezpieczni? Wydaje mi się, że niektórym należało by co nieco przypomnieć historię. Nie wiem czy mam ochotę pisać coś jeszcze. Po prostu mentalność niektórych osób sięga XIX wieku.

Pozdrawiam Was serdecznie. Ściskam gorąco i wspierajmy się nawzajem.